Mijn nieuwe gastvrouw in Wijchen woonde in niemandsland, Google Maps gaf niet thuis. Wat heerlijk dat er ook nog plekken waren die niet te vinden zijn door Google Maps!
Na mijn telefoontje kwam mijn gastvrouw mij stralend tegemoet lopen en ik ontving een warm welkom op straat.
Eénmaal bij haar thuis, bood ze mij direct een heerlijke luie stoel aan op haar terras. Mijn glas werd vol geschonken met wijn. Prompt vergat ik mijn blauw gelopen tenen. Ook de douche was nog lang niet in beeld.
De ontmoeting en het gesprek waren belangrijker! Ook zij had de Walk of Wisdom gelopen en we deelden onze ervaringen over en weer. Al vrij snel deelden we ook ons persoonlijk leven en de gebeurtenissen in haar leven maakten een diepe indruk op mij. Dit was weer zo’n bijzondere ontmoeting!
De volgende ochtend werd ik anders wakker dan alle andere ochtenden die week. De regen kwam met bakken uit de lucht. Mijn gastvrouw zei:
‘Hinde, ik heb mijn hele Walk of Wisdom tocht in de regen gelopen. Is dit toeval?’
Ik zei met een lach:
‘geen idee, misschien trek jij het aan door te sterke gedachten?'
We keken op buienradar. Het zou non-stop blijven regenen tot 13 uur. Mijn gastvrouw zei:
‘je kunt zo echt niet lopen’
Daaropvolgend zei ze:
‘blijf en wees welkom totdat het droog is, er is genoeg koffie’
Ik antwoordde:
‘super dank voor jouw gastvrijheid, heel erg fijn’
Die ochtend kwam er ook een vriendin van haar langs en samen dronken we urenlang gezellig koffie! Ik dacht bij mezelf:
pelgrimeren is echt loslaten van vaste patronen en gewoonten
Als pelgrim voelde ik altijd een innerlijke dwang om door te lopen. Eigenlijk wilde ik niet stoppen. Het was raar om ineens door omstandigheden stilgezet te worden. Natuurlijk kon ik uren door de stromende regen gaan lopen. Maar hoe leuk was dat? Je zag werkelijk niets en bovendien had ik de hele dag de tijd. Wat had ik eraan om al om 15 uur ergens aan te komen?
Even flitste mijn geweldige Santiago voorbeeldvrouw miss Italy weer door mijn hoofd. Ook zij nam altijd de hele dag de tijd en kwam soms pas om 22 uur ’s avonds aan.
Mijn gastvrouw had gelijk…
ik moest me aanpassen aan de omstandigheden
Wat een prachtige metafoor voor het echte leven!
Buienradar kreeg gelijk, het werd droog om exact 13 uur! Ik pakte mijn rugzak, omhelsde mijn fantastische gastvrouw en ging weer op pad.
Ik liep uren alleen door de mooie natuur en de intieme dorpen Leur en Hernen. De natuur rook heerlijk na die vele regen, ik genoot extra!
Toen ik eind van de middag aankwam in Afferden, liep ik dwars door een avondvierdaagse heen. De wandelaars keken enigszins vreemd naar mijn slippers en grote rugzak. Ik deed maar alsof dit heel normaal was en groette iedereen vriendelijk.
Nadat ik mijn avondmaaltijd bij de plaatselijke snackbar had genuttigd, belde ik om 19 uur aan bij mijn nieuwe gastvrouw en heer. Ik werd hartelijk ontvangen! Ook nu mocht ik tijdens de avond weer genieten van een heerlijke borrel in fijn gezelschap. Dat voelde opnieuw heel erg welkom.
De volgende dag begon ik vol energie aan mijn laatste etappe naar Nijmegen. Over de Waalbandijk met prachtige vergezichten over de Waal!
Na Deest liep ik door de uiterwaarden en hoorde ik de klokken luiden van Winssen. Ik voelde geen rugzak meer en liep door mijn pijn heen van mijn ingetapte tenen.
Na enige tijd mocht ik kiezen tussen het vervolgen van de Waalbandijk of struinen langs de Waalstranden. Normaal zou ik hier niet lang over nadenken en direct kiezen voor de zandstranden aan de Waal. Heerlijk struinen over natuurpaden. Maar nu voelde ik een twijfel. Er was iets in mij dat zei dat ik over de Waalbandijk moest blijven lopen. Dat voelde wat vreemd.
ik besloot te luisteren naar mijn innerlijke stem
en liep door over de Waalbandijk.
Even verderop trof ik een prachtige kunstexpositie in Dijkmagazijn Ewijk. Ik werd hartelijk ontvangen door de kunstenares en ontving een kop koffie met een leuk gesprek.
Ik liep weer door en ineens werd ik midden op de Waalbandijk tot stilstand gebracht.
Plotseling was de dijk te smal. Op hetzelfde moment moesten een auto, een racefiets en ik elkaar passeren. En dat kon niet anders dan door stil te gaan staan, alleen al om te voorkomen dat de auto over mijn blauwe tenen zou rijden.
De auto reed daarna door, maar de man op de racefiets bleef staan. Het was een knalrode racefiets met een bijzondere man erop. Hij droeg een ruim zittend, wit t-shirt en een grote haarband om zijn hoofd. Hij zei:
‘ik zag je al eerder lopen’
Ik zei verbaasd:
‘ohh..heb ik iets gemist?’
Daaropvolgend zei hij heel eerlijk:
‘ik moest hier in de buurt een brief posten, maar ben bewust om gereden in de hoop jou weer tegen te komen’
Ik zei:
‘wat bijzonder, ik twijfelde net op mijn route, normaal zou ik deze weg niet hebben gekozen’
Er ontstond een leuk en grappig gesprek. Uiteindelijk zei hij:
‘ik ben een kijker en belever; hoe ontmoet ik daar waar ik ben’
Daaropvolgend zei ik:
‘wauw…dat is mooi gezegd, ik ben ook van de verrassende ontmoetingen in het moment’
Ik bedankte hem voor zijn mooie woorden! Ik liep verder en kwam na enige tijd aan in de Stevenskerk in Nijmegen. Ik meldde me af als pelgrim en had de tocht volbracht.
Ik heb enorm genoten van deze prachtige en afwisselende pelgrimsroute, de verrassingen en gastvrijheid onderweg en de vele bijzondere ontmoetingen en kwam tot het volgende eindinzicht: