Er zat niets anders op dan weer verder te lopen op mijn slippers of op mijn blote voeten. Alleen al om te voorkomen dat mijn nagels er straks ook nog zouden afvallen.
Ik koos voor mijn slippers en besloot mijn focus weer te verleggen naar de omgeving om mij heen.
Inmiddels lagen de prachtige Hatertse Vennen weer achter mij. Voor mij had ik een weids uitzicht over de weilanden richting Nederasselt. Heerlijk die vergezichten!
Na enige tijd zag ik in een weiland een bijzonder beeld. Ik trof een gesluierd paard. Het leek me niet fijn om als paard continu door een sluier te moeten kijken. Het lukte me ook niet om contact te maken met het paard.
Niet lang daarna zag ik een varken. Het varken woelde met zijn snuit in de grond en keek niet op of om. Ik probeerde de aandacht te trekken, maar wat ik ook deed, het varken reageerde niet.
Misschien spiegelden zowel het paard als het varken mij dat het ook helemaal niet de bedoeling was om contact te maken. Ik was die ochtend ook nog niemand tegen gekomen op het wandelpad.
wellicht een uitnodiging voor een reis naar binnen?
Dat was voor mij ook precies één van de verschillen tussen wandelen en pelgrimeren. Het pelgrimeren nodigde uit tot het doorlopen van verschillende fasen. En kennelijk was vandaag de fase aangebroken voor meer bezinning.
Doordat ik altijd alleen liep, kon ik hier ook op mijn eigen moment invulling aan geven. En inmiddels voelde ik me ook comfortabel met mezelf. Dat was een heerlijk gevoel!
Ik zei het varken gedag en liep door.
Vlak na Boskant zag ik rechts een Mariakapelletje. Een mooie stilteplek! Ik nam de tijd voor een meditatief moment en maakte een notitie in het pelgrimsboek.
Ik voelde me altijd aangetrokken tot de mystieke sfeer van kapellen, kerken en kloosters. Misschien was ik in een vorig leven wel een monnik geweest, wie zal het zeggen?
Nieuwsgierig als ik was klopte ik tijdens het pelgrimeren altijd aan hun deuren, maar helaas waren veel kerken in Nederland gesloten.
hoe mooi zou dat zijn, de kerk als herberg?
Mijn slippers lonkten weer en ik besloot verder te trekken. Mijn zware wandelschoenen bengelden als een last aan mijn rugzak, maar ik durfde ze nog niet weg te gooien.
Ik slipperde uren door de weilanden heen. Het pad nam een prachtige wending langs Hollandse molens en langs de Maas en voerde mij naar de Graafse brug.
De vele en lawaaierige auto’s op de lange Graafse brug brachten mij behoorlijk uit mijn evenwicht. Hun snelle geraas lieten mij zodanig wankelen op mijn slippers dat ik met die zware rugzak en bengelende wandelschoenen niet te dicht bij het water durfde te lopen.
Ik was dan ook blij dat ik over de brug heen was en de mooie plaats Grave nodigde mij uit voor een heerlijke stop op een terras.
Een tijd later kwam ik aan in Velp bij een prachtig klooster en middeleeuws kerkje. Ik belde aan.
Ik was beland in het Emmausklooster en werd bijzonder gastvrij ontvangen! Door de sfeervolle, authentieke uitstraling voelde ik direct rust en sereniteit.
Ik liep de sfeervolle refter in en werd opnieuw verrast. Ik zei:
'wat ontzettend leuk, jullie ook hier?'
Zij waren op hun beurt ook verrast en zeiden:
'hoe heb jij het gered op jouw voeten?'
Daaropvolgend zei ik:
'dat is een bijzonder verhaal, ik vertel het zo tijdens het diner'
Die avond genoten wij van een heerlijke kloostermaaltijd. Ik at in een bijzondere setting samen met het pelgrimsechtpaar van Rome en de directeur. Het werd een inspirerende avond met leuke gesprekken over pelgrimeren!
Na het diner werden we rondgeleid. Ik keek mijn ogen uit. De authentieke ruimten, de kapel, de prachtige kerk, de kunst overal aan de muren, het geheel leek op een museum van onschatbare waarde!
De volgende ochtend werd ik wakker gefloten...er klonk een prachtig en waanzinnig vogelconcert in de kloostertuin…
alsof de hemel even op aarde was neergedaald
Na het ontbijt bleef ik eindeloos koffie drinken, ik kon maar geen afscheid nemen van deze heerlijke plek! Ik twijfelde even of ik nog een dag zou blijven, maar besloot om toch weer verder te lopen en vertrok aan het einde van de ochtend.
Vol inspiratie ging ik weer op pad en als een blije en vervulde pelgrim slipperde ik er lekker op los! Mijn blauwe tenen en kapot gelopen voeten konden mij niets meer schelen.
Ik liep over dijken en veeroosters en passeerde boerderijen. Bij één van deze boerderijen werd mijn nieuwsgierigheid gewekt door een zelfgemaakt wit uithangbord met de woorden ‘koffie-thee terras’ erop.
Ik volgde het bord en vond een bijzonder terras, annex atelier met oude spullen. Alsof ik terug ging in de tijd. Er zaten twee bijzondere gasten op het terras.
Zij keken naar mijn grote rugzak, cowboyhoed en slippers. Ik keek op mijn beurt naar hun scootmobiel. Ze groetten heel vriendelijk en zeiden:
‘heb je zin in koffie?’
Ik zei:
‘dat lijkt me heerlijk’
De man zei:
‘loop maar mee, je mag zelf op de knop drukken’
Daaropvolgend zei hij:
‘de eigenaar zit in de keuken, want hij wordt even geknipt’
Ik schoot in de lach, het geheel klonk en oogde erg grappig.
Niet lang daarna schoven de eigenaar en zijn kapster zelf ook aan op het terras. Al snel raakten we verwikkeld in een bijzonder leuk gesprek waarin de kapster zei:
‘soms ontmoeten we iemand niet zomaar, dat zijn van die bijzondere ontmoetingen met een speciale reden’
Ze gaf aan dat ze deze slogan had gevonden op de site van positiviteit. Wat mooi! Niet lang daarna vroeg ze of ze een visitekaartje mocht hebben om mijn blogs te kunnen lezen.
Ze keek ernaar en zei verrast:
‘wat leuk, ik ken jou al van Facebook, ik heb jouw pagina al eerder geliket!’
Ik antwoordde:
‘wat bijzonder dat we elkaar nu mogen ontmoeten!’
Binnen een mum van tijd kwamen er nog meer gasten. We waren allemaal enorm verschillend en zouden elkaar in het dagelijks leven wellicht nooit tegenkomen. Maar we hadden één gemeenschappelijk kenmerk:
we stonden vol interesse open voor elkaar zonder oordelen
Dat was prachtig om te mogen ervaren!
Ik nam afscheid van dit gemêleerde gezelschap en stapte weer vol inspiratie op het wandelpad.
Een tijd later ontmoette ik drie HBO studenten op het wandelpad. Ik liep even met hen op en vroeg:
'houden jullie ook van wandelen?'
Zij antwoordden:
'wij zijn bezig met een onderzoek, het tellen van dagvlinders'
Ik zei:
'dat ziet er bijzonder uitdagend uit'
Zelf zou ik tureluurs worden van het tellen van al dat gefladder.
Ik wenste hen veel succes en liep verder naar Ravenstein, nam een heerlijk terras en slipperde via de brug over de Maas naar Niftrik. Daar vond ik een heerlijke plek aan de Maas waar ik uren heb gezeten.
In de avond trok ik verder naar Wijchen in afwachting van mijn nieuwe gastvrouw. Ik was nieuwsgierig naar haar ervaringen omdat ik wist dat zij ook de Walk of Wisdom had gelopen!