Vlak voor mij sprongen plotseling twee verwilderd uitziende mannen met lang haar van hun fiets. Ze keken naar mij en zeiden:
‘wij gaan nu verder lopend het bospad in’
Ook ik moest dit bospad in. Het was een pad waar je naar mijn idee ook prima kon fietsen.
Waarom gingen zij ineens lopend verder?
Het voelde alsof ze het op mij gemunt hadden.
Deze plotselinge gebeurtenis riep een heftige angst bij me op waarbij ik een flashback kreeg van lang geleden.
Ik was op wereldreis samen met een vriendin. We bevonden ons op dat moment op Java in Indonesië. Wij waren op weg naar de Bromo vulkaan en werden middenin de nacht ongewild uit een bus gegooid. We kwamen terecht in de middle of nowhere. Daar stond alleen één klein huisje, een zogenaamde tourist office.
Er waren drie jongens aanwezig. Eén jongen dwong ons om tickets te kopen. Toen wij dat niet wilden, draaide hij de tourist office op slot en begon ons te spugen en te schoppen. Mijn adem stokte, ik kon geen woord meer uitbrengen.
Ineens begon mijn vriendin vanuit het niets enorm hard te schreeuwen, alsof de hulk in haar los brak. Dat was zo verpletterend hard, ik schrok gigantisch. Maar dat was wel onze redding, we werden vrijgelaten.
Al huilend met een dikke rugzak op renden we vervolgens reddeloos de nacht in. We renden voor ons leven, niet wetende waarheen. De jongen achtervolgde ons. Na een angstaanjagende en bizarre tocht werden we uiteindelijk gered door een plotseling voorbij rijdend busje.
Dat beeld schoot ineens door mijn hoofd. Bizar. Een klein trauma uit het verleden.
Sindsdien had ik altijd een oranje fluitje bij me. Dit fluitje was speciaal gemaakt voor noodsituaties en maakte een oorverdovend lawaai, zodat dit in de wijde omtrek altijd te horen was.
De beide mannen liepen het bospad in met de fiets aan hun hand.
Ik besloot even te wachten totdat ze uit het zicht waren verdwenen. Ik was angstig, want ik moest opnieuw door een enorm bos- en heidegebied heen.
Na enige tijd wachten ging ik toch weer verder. Ik deed mijn fluitje om en sprak mezelf moed in.
ik wilde niet met angst lopen maar juist met zelfvertrouwen
Mijn vertrouwen werd opnieuw op de proef gesteld.
Ik probeerde te genieten van de prachtige natuur, maar ik was enorm alert en niet echt ontspannen. Gelukkig zag ik op de kaart dat er dichtbij een zweefvliegveld moest zijn. Dat gaf hoop.
In het bos liep ik door verschillende klaphekken heen. Toen ik vervolgens over een kleine heuvel liep, zag ik vlak daarna
help…
de twee mannen met lange haren
Mijn adem stokte en mijn benen voelden loodzwaar.
De mannen hadden hun fiets geparkeerd en zaten op een bank. Het voelde alsof ze mij daadwerkelijk hadden opgewacht.
Het wandelpad liep natuurlijk net voor hun bank langs.
Ik haalde diep adem en besloot mijn angst recht in de ogen te kijken.
Toen ik passeerde keek ik hen aan en zei:
‘goedemiddag’
Daaropvolgend zei de ene man tegen de andere man:
‘hey, zij heeft veel kilo’s bij’
Ik hoorde een Belgisch accent. Zijn stem klonk zacht en totaal niet bedreigend.
woh…ik slaakte een diepe zucht van verlichting
waarom voelde ik zoveel angst?
Natuurlijk had die gebeurtenis in Indonesië mijn gevoel van veiligheid enorm aangetast. Kennelijk zat deze angst nog diep verankerd in mijn systeem.
of had ik een irreële angst voor de angst zelf ontwikkeld?
en mocht ik nu deze angst doorbreken?
Ik liep in versnelde pas door en zag in de verte een schaapherder aan het werk. Nog nooit ben ik zo blij geweest met een schaapherder!
Daarna kwam het zweefvliegveld in zicht! Helaas was dit gesloten. Toch nam ik plaats op het lege terras.
al was het maar om weer even te landen op aarde
Gek genoeg een toepasselijke plek!
Ik liep weer verder door het bos en kwam een tijd later aan in Malden.
Ik ontmoette daar een erg leuk gezin met twee jonge kinderen van twee en vier jaar. Ik viel met mijn neus in de boter en mocht direct aanschuiven voor een warme maaltijd. Wat een fijn welkom!
Na het eten nam het oudste zoontje mij mee naar de tuin om samen zijn kippen te voeren. Hij gaf aan dat hij de volgende dag verse eieren voor mij zou rapen voor het ontbijt. Heel erg lief. Zijn onbevangenheid en verwondering raakten mij!
Ik was onder de indruk van de enorme gastvrijheid van dit gezin! Er ontstonden leuke gesprekken en over en weer deelden we mooie connecties voor mogelijke samenwerkingen op elkaars vakgebied.
De volgende ochtend zat het oudste zoontje al glunderend aan de ontbijttafel. Er lagen twee hele kleine kippeneitjes in de vorm van knikkers naast mijn bord. Ik had ze nog nooit zo klein gezien. Ik vroeg hem:
‘kan ik deze eitjes echt op eten?'
Al lachend knikte hij ja. Ook had hij heel demonstratief een boekje naast mijn bord gelegd. Ik mocht een verhaaltje schrijven.
Daarna werd hij door zijn vader naar school gebracht. Zijn moeder was die ochtend al vroeg naar haar werk vertrokken. In de tussentijd paste ik even op het andere zoontje. Alsof ik er al jaren over de vloer kwam.
wat een mooi vertrouwen!
Dankbaar nam ik afscheid van dit prachtige, gastvrije gezin en vertrok weer naar het wandelpad.
De route voerde mij over het Maas-Waalkanaal heen en stuurde mij daarna de prachtige Hatertse Vennen in. Een tijd later vond ik een heerlijk terras.
Ik deed mijn schoenen uit en schrok…
Tot mijn grote verbazing zag ik alle kleuren van de regenboog.
Mijn grote teennagels waren helemaal blauw en mijn andere nagels varieerden van geel tot blauw!
crisis...dat zag er niet fijn uit…
hoe moest ik nu verder met die wandelschoenen?