Ik was volledig de weg kwijt en werd overvallen door een unheimisch gevoel.
Alsof ik mij in niemandsland bevond. Geen borden in het straatbeeld. Geen sterveling te bekennen. Mijn telefoon was uitgevallen en ik zag geen enkele aansluiting meer in mijn routeboek.
Volledig verdwaald en in verwarring liep ik in de berm langs een weg. Geen idee waarheen ik bewoog. Ik liet alles los en gaf me maar over aan het universum.
plotseling maakte mijn hart een sprong!
In de verte zag ik een dame lopen met een fiets aan haar hand. Ik zwaaide om haar aandacht te trekken.
Toen zij dichterbij kwam, vroeg ik haar waar Groesbeek lag.
Zij gaf aan dat dit nog zeker zes kilometer lopen was.
help, ik schrok….
Dat was nog een heel eind en ik zat er al doorheen. Ik was beland in Duitsland en begreep er niets van.
Er zat niets anders op dan door te lopen, ik moest doorzetten. Maar het lopen ging niet meer vanzelf. Elke stap kostte energie en alles voelde loodzwaar.
Ik sloot me af van de omgeving, bracht mijn aandacht naar binnen en keek bij elke stap naar het wandelpad. Ik dacht alleen nog aan mijn tweede gastvrouw, zij wachtte op mij. Dat was op dit moment de enige reden om door te lopen.
Uren later en volledig uitgeput, zag ik borden met Groesbeek erop. Ik was zo blij, dat ik deze borden spontaan omhelsde!
Even later kwam ik een wandelende dame tegen met een hond. Ik vroeg haar hoe ver ik nog moest lopen. Ze keek me aan en zei direct zonder na te denken:
'geen idee, maar zal ik jou brengen met mijn auto?'
Ik twijfelde geen moment en zei:
'dat is heel lief en werkelijk fantastisch'
De dame woonde om de hoek en ging haar auto halen. Ik gooide mijn rugzak af en plofte op de grond.
In de tussentijd kwam er een andere, oudere dame aangereden. Ze had haar autoraam open en zei tegen mij:
'zit jij in de problemen? kan ik jou helpen?'
Waarschijnlijk zag ik er nogal beroerd en uitgeput uit. Ik zei:
'wauw…ik word al geholpen, maar veel dank voor uw lieve gebaar'
Het was fantastisch dat deze dames zonder aarzelen zomaar hulp aanboden.
Niet veel later reed de dame met haar hond voor. In de auto gaf ze mij direct haar telefoonnummer. Ik mocht haar bellen wanneer mijn tweede gastadres niet goed zou uitpakken. Zij had ook een bed vrij. Ik bedankte haar voor dit enorm gastvrije gebaar, heel erg fijn!
Wij zoefden samen door heel Groesbeek heen, ik wist niet dat dit zo uitgestrekt was. Wij arriveerden bij mijn tweede gastvrouw.
Ze deed open en zei:
'welkom Hinde, fijn dat je er eindelijk bent'
In de tussentijd bleef mijn chauffeuse net zo lang voor de deur wachten totdat ik aangaf dat het veilig was. Wat een fantastische vrouw!
Mijn tweede gastvrouw bood direct een kop thee aan en zei daaropvolgend:
'toeval bestaat niet, iets valt je toe'
Ik was het absoluut met haar eens, dat was ook mijn eigen lijfspreuk!
Direct vergat ik mijn vermoeidheid van de laatste zware wandeluren.
Ze vertelde mij dat zij ook regelmatig alleen wandelde en heel vaak stenen vond in de vorm van hartjes. Er stond een schaal met ‘stenen harten’ in de tuin en op mijn logeerkamer. Prachtig!
Dankbaar ging ik eindelijk slapen na deze lange, eerste wandeldag vol met bijzondere ontmoetingen en verrassingen. Ik moest denken aan een prachtige zin uit de ‘Camino blessing’ van mijn eerdere Santiago pelgrimstocht:
'blessed are you pilgrim when you lack the words to be grateful for all that surprises you at each corner of el camino'
De volgende ochtend bracht mijn lieve gastvrouw me weer terug naar de wandelroute.
Nu dan echt op naar Duitsland! De wandelroute ging weer over boerenpaden heen, heerlijk langs suikerbieten op het veld. Dit herinnerde mij aan mijn jeugd toen ik opgroeide op een boerderij in de Flevopolder. Ik was zo’n buitenkind. Het liefst hielp ik mijn vader op de trekker met het binnenhalen van de oogst. Wat een heerlijke tijd was dat!
Langs een spoorbaan, vlak voor Kranenburg stond ik even stil op een kruispunt. Toen ik op keek vanuit mijn routeboek, sprong er vlak voor mijn neus ineens een man met bolhoed van zijn fiets. Hij lachte en zei:
'zoek je iets?'
Ik zei:
'ik zoek mijn weg'
Ik vertelde hem over de Walk of Wisdom. Hij werd nieuwsgierig en gaf aan ook ooit nog eens naar Santiago te willen lopen. Ik zei:
'Santiago is fantastisch, maar het kan ook dichterbij huis'
Ik stond tegenover een net gepensioneerde theoloog. We spraken meteen over ‘het leven’ en er ontstond een leuke dynamiek!
Met een glimlach op mijn gezicht liep ik weer verder. Via een heerlijk terras in Kranenburg liep ik naar het Reichswald.
Ik las dat in deze regio en in dit oerbos meer dan 10.000 soldaten zijn gesneuveld tijdens ‘Operation Veritable’ in 1945. Bizar.
Ik liep het bos in en moest de Jacobswegmarkering volgen naar Santiago, wat een mooie samenloop van mijn pelgrimroutes.
Na een tijd lopen werd ik tot stilstand gebracht.
Ineens dook voor mij een enorme ravage op van grote, omgevallen bomen. Het hele wandelpad lag oneindig vol en het leek onmogelijk om hier overheen te kunnen.
Gelukkig zag ik een klein pad naar rechts en na een hoop geklauter kwam ik uiteindelijk weer op het wandelpad terecht. Opnieuw stond ik midden in de ravage. Hilarisch, ik was helemaal niets opgeschoten. Ik moest weer terug.
Plotseling realiseerde ik me ook dat ik helemaal alleen was in dit grote oerbos! Van bovenaf leek ik vast op een kever, kruipend over boomstammen met mijn rugzak als een dikke puist bovenop me.
Uiteindelijk na een hoop geworstel met takken, brandnetels en boomstammen en inmiddels ook een aantal schrammen op mijn lijf, vond ik honderden meters verderop weer het pad. Fijn!
Eigenlijk wilde ik nu zo snel mogelijk dit oerbos weer uit. Zo te zien duurde dat nog lang.
Inmiddels schuurde er ook iets in mijn rechterschoen. Ik besloot even te rusten, deed mijn schoenen uit en zag tot mijn grote verbazing dat ik zowaar blaren had aan mijn kleine teen. Dit was raar. Ik was op deze schoenen zonder problemen en zonder blaren naar Santiago geweest.
Wel had ik onlangs mijn schoenen laten verzolen. Zou dat dan de oorzaak zijn?
Ik besloot verder te lopen op slippers, dat voelde voor nu even wat beter, al maakte ik me wel zorgen. Dit was slechts dag twee.
Ik liep het Reichswald uit en kwam een tijd later al slipperend aan bij mijn derde gastvrouw in Milsbeek. Zij was heel hartelijk en bood mij direct een Limburgse vlaai aan.
Zij verwachtte die avond nog een aantal gasten en sliep daarom zelf in de schuur. Ik was verbaasd, wat een bijzonder offer.
Niet lang daarna wachtte een verrassing! De nieuwe gasten kwamen aan. Ik zei: