Walk of Wisdom 1, pelgrimeren: vertragen en ont-moeten

Het was zaterdagmiddag. Ik stapte uit de trein in Nijmegen en droeg een grote, blauwe rugzak met cowboyhoed. Google Maps stuurde mij rechtstreeks naar de Stevenskerk.

Toen ik de kerk binnen kwam werd ik aangesproken door een aardige man:

'kom je voor de Engelse Koorvespers of voor de Walk of Wisdom?'

Ik zei:

'ohh…uhm…ik kom voor de Walk of Wisdom, maar mag ik ook de Engelse Koorvespers bijwonen?'

Ik had geen idee wat dit precies inhield, maar was wel nieuwsgierig. Ik meldde me aan bij de Walk of Wisdom en ging even later in de kerk zitten. Mijn dikke rugzak zette ik tegen de kerkbank aan.

De voorganger opende de dienst met de volgende woorden:

'Leven is dorst hebben. Hoog tegen de gewelven van het zuidertransept van de Stevenskerk zijn in de kroonlijst twee hinden uitgebeeld, die drinken zeven waterstromen. De drinkende hinden zijn afkomstig uit Psalm 42: 'Zoals een hinde smacht naar stromend water, zo smacht mijn ziel naar U, o God' (citaat uit liturgie 2 juni 2018 Stevenskerk)

Ik kreeg overal kippenvel, wat een bijzondere opening!

daar zat ik dan, als derde hinde in de Stevenskerk

Met het eerste deel van Psalm 42 opende het koor Capella Cumerana de vespers, op muziek van Giovanni de Palestrina (1525-1594).

Indrukwekkend mooi, zelden heb ik zo’n mooi koor gehoord!

Wat een prachtige start van mijn pelgrimstocht!

helemaal blij en vervuld liep ik na een uur als (een) hinde de kerk weer uit

en ging op pad naar mijn eerste verblijfplaats.

Ik kwam aan bij een prachtig oud pand in Nijmegen en trof een enthousiaste gastvrouw. Zij bood een borrel aan op haar terras en binnen een mum van tijd deelden we ons persoonlijk leven.

Daarna bereidde zij een vorstelijke maaltijd. Het was zo gezellig dat we ’s avonds laat samen een stevige wandeling maakten door Nijmegen en uiteindelijk aan de Waalkade op een terras belandden.

De volgende ochtend ging ons gesprek weer enthousiast verder. Na een heerlijk uitgebreid ontbijt vertrok ik uiteindelijk pas om half 11 en werd vrolijk uitgezwaaid door mijn gastvrouw.

Ik liep terug naar de Stevenskerk, het startpunt van de pelgrimsroute en ging op pad.

In het Valkhofpark zag ik vlakbij de kapel een opvallende dame zitten op een bank met uitzicht op de Waal. Zij droeg een bolhoed en was vrolijk gekleed. Ze las een boek en naast haar stond een rugzak met kleurrijke tentstokken. Ik dacht bij mezelf:

'zou zij ook de Walk of Wisdom lopen?'

Ik liep naar haar toe en vroeg het haar. Zij lachte en zei:

'nee, maar wat houdt dat precies in?'

Ik vertelde haar van mijn pelgrimstocht. Al snel vertelde zij dat ze een aantal etappes had gelopen naar Santiago. Zij wist dus ook wat het was om als een pelgrim te lopen.

Toen ik vervolgens naar haar rugzak keek, bleken de kleurrijke tentstokken in werkelijkheid ronde hoepels te zijn. Ik zei:

'ik dacht dat jij tentstokken bij je had om te kamperen'

Ze lachte en zei:

'ik mag vanmiddag optreden met mijn hoepels op het muziekfestival Nijmegen klinkt!'

Direct daaropvolgend zei ze:

'ga je mee?'

Ik zei:

'wauw…wat leuk!'

Ze zei:

'je kunt bij mij in Kekerdam overnachten'

Ik zei:

'wat ontzettend leuk en gastvrij!'

Ik had nog geen 500 meter gelopen…

Ineens schoot door mijn hoofd dat ik voor de eerste twee nachten een verblijfplaats had geregeld, juist omdat het weekend was. Een lastig dilemma. Ik vond het niet helemaal okay om zomaar mijn tweede gastvrouw zo kort van tevoren af te bellen.

Uiteindelijk besloot ik door te lopen. We wisselden contactgegevens uit en ik bedankte haar voor de ontzettend leuke uitnodiging!

Ik liep verder langs de prachtige Waalstranden met Konikpaarden aan het water. Na een tijd boog het pad naar rechts, de Groenlanden in. En net op die splitsing liep ik langs een bijzonder terras. Ik kreeg een hippie of vintage gevoel of wat dat dan ook maar was.

Er kwam maar één gedachte in me op van mijn eerdere Spaanse Santiago vriendinnen:

'stop at every bar'

Ik vroeg aan een sportieve dame met fietshelm of ik bij haar aan mocht schuiven. Zij lachte en wuifde dat dit prima was. Spontaan vroeg ze wat ik wilde drinken en liep naar binnen om onze bestelling door te geven.

Zij was wielrenster. Zelf had ik op weg naar Santiago ervaren dat fietsers en wandelaars niet altijd goed samen gingen. Misschien vanwege het verschillende tempo? De dame met fietshelm gaf aan dat ze te weinig geduld had om te wandelen, maar ze stond wel open om het uit te proberen.

We ontvingen onze bestelling op een kleurrijk dienblad. Dit zag er zo prachtig uit dat het dienblad ons automatisch tot gesprek uitnodigde. We gingen direct de diepte in en deelden de huidige fase van ons leven. We vergaten de tijd en gingen volledig op in ons gesprek.

alsof we elkaar al jaren kenden als vriendinnen

Wat bijzonder en ook super inspirerend!

In de tussentijd was het al ruim in de middag en ik had amper drie kilometer gelopen. Maar wat maakte het eigenlijk uit?

ik genoot intens van het ont-moeten op mijn wandelpad

bovendien ging het niet om de kilometers

pelgrimeren was ook geen prestatie

pelgrimeren was juist vertragen

Uiteindelijk namen we vol inspiratie weer afscheid. We wisselden onze contactgegevens uit en gingen weer verder op ons pad.

Vervolgens liep ik door de prachtige Ooijpolder en kwam uit bij een meer, de Bisonbaai. Ik kon kiezen om boven- of onderlangs de oever te lopen en koos ervoor om heerlijk langs het water te wandelen.

plotseling schrok ik…

Ik zag iets bewegen in mijn linker ooghoek.

my goodness…

Daar lag een naakte man die seks had met zichzelf.

help….

Ik ging snel verder in dribbelpas, mijn rugzak vloog alle kanten op en ik moest mijn hoed vasthouden. Ik trof meer naakte mannen. Waar was ik in hemelsnaam beland?

Het leek mij nu beter om bovenlangs door te lopen.

Even verderop werd ik noodgedwongen tot stilstand gebracht.

Een grote kudde bruine koeien had het hele wandelpad tot aan het water in beslag genomen.

Ik had ergens gelezen dat je nooit door een kudde koeien heen moest lopen. Maar ik had hier toch echt geen keus. Of moest ik al zwemmend met rugzak op naar de overkant?

De koeien keken mij heel doordringend aan. Heel langzaam en al pratend met een rustige stem manoeuvreerde ik mezelf tussen de koeien door. Gelukkig bleven ze allemaal stokstijf staan.

Maar al te graag liet ik het meer weer achter mij en was blij met de boerenlandpaden die voor mij opdoken.

Even daarna werd ik ingehaald door een ouder echtpaar. We herkenden elkaar aan het routeboekje, ook zij wandelden de Walk of Wisdom. Wat leuk! Heel kort wisselden we wat woorden uit tijdens het passeren.

De wandeling ging verder door de Elyzeese velden en via Beek-Ubbergen kwam ik aan op de Duivelsberg. Inmiddels had ik ook trek gekregen en zag ineens dat het al 18 uur was.

Geen probleem natuurlijk, ik had de hele dag de tijd en zoals Miss Italy, mijn voorbeeldvrouw tijdens mijn Santiago tocht, zou zeggen:

'it happens on the walking path'

Ik besloot dus om heerlijk een salade te eten alvorens weer verder te gaan. Tegelijk belde ik voor alle zekerheid mijn gastvrouw om aan te geven dat ik er bijna was. Zij zei dat ik nog een behoorlijk eind van haar vandaan was, maar mijn kaart liet toch echt zien dat het heel dichtbij was.

Vol vertrouwen liep ik verder en was blij met de eerste huizen in zicht, dit moest dan Groesbeek zijn. Ik wilde Google Maps aanzetten om het adres in te typen. Wat raar, mijn telefoon werkte plotseling niet meer.

Ik keek om me heen, het was hier compleet uitgestorven. Niemand te bekennen en geen borden te zien. Inmiddels was het 19 uur.

oeps…

er klopte iets heel erg niet

zou ik dan verdwaald zijn?