Santiago 1, onvoorbereid en alleen op pad

Ik tuurde in de krant. Opeens viel mijn oog op een Bijbelse tekst:

 'In het Exodusverhaal waarin de mensen zich losmaken van het benauwde Egypte en op weg gaan naar het land van hun dromen, gaat het erom dat de mens zich ontdoet van zijn ketens, weggaat van alles wat hem tot slaaf maakt, om te zoeken naar waar hij eindelijk in het volle licht zal kunnen staan. Het visioen laten prevaleren boven de angst, dat is waar dat verhaal toe wil uitnodigen. Maar het toeleven naar het visioen wil niet zeggen dat er gebroken moet worden met je geschiedenis en tradities, het komt erop aan dat visioen en de traditie bij elkaar te houden'

(Bron: Trouw/Deirdre Enthoven, interview met Pieter Lootsma)

Geschrokken sloeg ik de krant dicht. Waarom raakte deze tekst me zo? Het impulsieve idee om naar Santiago de Compostella te wandelen veranderde in enkele seconden in een enorme drang om deze pelgrimstocht te lopen. Kennelijk bevestigde deze tekst mijn voorgenomen voettocht. Een innerlijke roep. Direct wist ik ook dat ik deze keer alleen moest gaan! Meer lezen?