Rome 1, een vertraagde start
Foto: Florence
Vlak voor vertrek werd ik plotseling stil gezet.
Een gigantische koortsuitbraak ontsierde mijn aangezicht.
Mijn neus was ineens verbonden met mijn mond door een extreme koortssnor…
Ik voelde me totaal belabberd…
…en had stiekem ook een beetje zelfmedelijden..
Ik sleepte mezelf naar de supermarkt.
Onderweg zag ik in de verte een oude dame mij tegemoet lopen. Zij had een kromme rug en liep heel langzaam met een stok. Haar boodschappentassen vlogen alle kanten uit.
Dat beeld raakte me.
Vlak voor mij greep ze zich ineens vast aan de regenpijp van een huis.
Ik riep:
'gaat het wel goed met u?'
'kan ik iets voor u doen?'
De oude vrouw antwoordde:
'ik moet even uitrusten'
Ik zei:
'zal ik even samen boodschappen met u doen?'
De vrouw hing nog steeds wat onhandig aan de regenpijp.
Ze riep luid:
'ik hoor niets, heb geen gehoorapparaat in'
Ik begreep dat ik niets kon doen, glimlachte vriendelijk naar haar en liep weer door.
Had vervolgens haar beeld in mijn hoofd.
Ik mocht dan wel een enorme koortsuitslag hebben, maar kon nog wel gewoon lopen.
Wat een voorrecht, ik besloot dat ik niet meer mocht klagen.
Maar wat was er toch mis met mijn neus?
Ik kon opnieuw mijn neus niet aanraken vanwege heftige pijnen.
Al eerder had ik jarenlang een rode puntneus gehad. Iemand vertelde mij dat de punt van mijn neus verbonden was met mijn hartchakra. Mijn hart was gesloten. Ik had mijzelf vastgezet in de doelen die ik mij gesteld had.
Op dit moment had ik waarschijnlijk onbewust teveel stress ervaren…
mijn neus werd kennelijk mijn nieuwe richtingaanwijzer ;-)
Ik kon niet anders dan mijn vlucht verzetten en vertragen…..
Deed dit tot twee keer toe, een dure grap!
Eenmaal in het vliegtuig kreeg ik te horen dat we niet konden vertrekken.
Vertraging op de route, bizar. We zaten bijna twee uur vast aan de grond.
Vervolgens crashte tijdens de landing mijn telefoon, waardoor ik weer moest vertragen om alles te herstellen in Florence.
vertraag, vertraag en nog eens vertraag...
Of zoals Leonard Nolens schreef:
'Vertraag
Vertraag
Vertraag je stap
Stap trager dan je hartslag vraagt
Verlangzaam
Verlangzaam
Verlangzaam je verlangen
En verdwijn met mate
Neem niet je tijd
En laat de tijd je nemen
Laat'
Het maakte me niet meer uit of ik zou aankomen in Rome…
het ging om de weg
Ik liet alles los, vertrok op een snikhete dag met 37 graden vanuit Florence.
Mijn conditie was terug bij af en ongetraind keek ik in de richting van mijn neus naar wat komen ging.
Lees straks het hele verhaal over drie pelgrimstochten in mijn boek (waarvan twee naar Santiago de Compostella en één naar Rome). Je kunt hier alvast jouw interesse aangeven. Je zit nog nergens aan vast maar ontvangt als eerste alle informatie over het boek.