pelgrimeren
Pelgrimeren is van oudsher een voettocht naar een bedevaartsoord of een plaats met een religieuze betekenis. Vaak is dan ook de associatie dat je in een pelgrimage langdurig op pad bent.
Maar is dat langdurig onderweg zijn noodzakelijk om je daadwerkelijk een pelgrim te voelen?
Onlangs ontdekte ik de
witte zusters wandelroute
De ideale route om dit uit te testen.
De Witte Zusters route is een wandelroute van 17,5 km tussen Boxtel en Vught (foto Kraaiengat op de route). De route is ontwikkeld naar aanleiding van het 150 jarig bestaan van de Witte Zusters.
De Witte Zusters is een internationaal religieus instituut van vrouwelijke missionarissen, van oudsher gericht op Afrika. De zusters zijn gekleed in witte kleding.
In Nederland zijn er nog een 40-tal zusters, allen boven de tachtig en voornamelijk wonend in verschillende zorgcentra en aanleunwoningen. Wereldwijd zijn er nog zo’n 600 zusters.
hoe zou het zijn om te pelgrimeren in één dag?
Ik was nieuwsgierig en ging op pad.
Opnieuw had ik bijzondere ontmoetingen op het wandelpad.
Dames die in een klooster woonden en mij de juiste weg aanreikten. Een makelaar die ‘toevallig’ het klooster ‘Sancta Monica’ van de Witte Zusters had verkocht.
Een man met een grote herdershond die nogal vreemd in zichzelf stond te praten bij een bankje…dacht ik.
Toen ik voorzichtig dichterbij kwam bleek dat hij bij een pratend verhalenbankje stond te luisteren. Verhalen als herinnering aan het verleden van de paters.
Ik ontmoette de man met herdershond later nog twee keer op het wandelpad, waarbij onze gesprekken steeds langer duurden. Uiteindelijk bood hij mij een lift aan. Hoe aardig ook, ik wilde echt wandelen en sloeg de lift vriendelijk af.
Onderweg liep ik langs voormalige huizen en kloosters van de Witte Zusters.
Een leuke route, ook met mooie natuur.
Aan het eind van de dag sprong ik weer op de trein in Vught.
Toch miste ik iets.
Ik miste
de reis naar binnen
Ik was niet in staat om me terug te trekken naar mijn innerlijke kern. Dat was één van de elementen die voor mij bij het pelgrimeren hoorden.
Op weg naar Santiago ontstond deze innerlijke reis na ongeveer drie weken. Op mijn kortere pelgrimstochten in Nederland ontstond dit al na een aantal dagen. En zelfs in één weekend pelgrimeren ontstond dit contact met mijn innerlijke bron al na één dag.
Had dit dan iets te maken met een
mindset?
Of was hier meer voor nodig?
De ontmoetingen op het Witte Zusters Pad waren bijzonder maar voelden niet als gelijk gestemd. Ik miste andere reizigers, pelgrims met verhalen die ook onderweg waren.
Ook miste ik de overnachting op een fijne en gastvrije plek. Een plaats waar ik als gast welkom was, waar ik het stof van mijn schoenen kon slaan. Een plaats waar ik mocht ontmoeten van hart tot hart. Een plaats waar ik mijn ervaringen kon delen. Een rustplaats van waaruit ik de volgende dag vervuld en geïnspireerd weer op pad mocht gaan.
ik miste de etappe in mijn spirituele reis
pelgrimeren in één dag was voor mij te kort door de bocht